Η Ολυμπία ήταν μια μοναχική ύπαρξη. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για εκείνη. Μερικές φορές αναρωτιόταν αν όντως υπάρχει. Δεν ήταν σίγουρη όμως... Οι γονείς της είχαν τις άλλες έξι αδερφές της να φροντίσουν και εκείνη τα έβγαζε πέρα μόνη της, φίλους δεν είχε και οι συμμαθητές της την περιφρονούσαν, η δασκάλα της δεν την ήξερε καν. Το μόνο της πάθος ήταν να φτιάχνει κούκλες. Το μόνο πράγμα που αγαπούσε και έκανε με πάθος. Τις αγαπημένες τις κούκλες τις λέγανε Νικολέτα και Άρτεμις. Ήταν και οι δύο μελαχρινές και της αγαπούσε και τους μιλούσε σαν να ήταν πραγματικά κορίτσια. Μια μέρα οι αδερφές της βρήκαν την Νικολέτα και την Άρτεμις και τις ξέσκισαν σε κομμάτια. Η Ολυμπία έκλαιγε όλο το βράδυ. Το επόμενο πρωί πήρε τις έξι κούκλες που έφτιαξε που αντιστοιχούσαν στις αδερφές της και τις δυο κατεστρεμμένες κούκλε. Πήγε σε έναν γκρεμό οπού από κάτω απλωνόταν απέραντη θάλασσα, πήρε τις έξι κούκλες και τις πέταξε, εκείνες πέφταν και τα ψεύτικα μαλλιά τους στριφογύριζαν τρελά στον άνεμο μέχρι που έπεσαν πάνω σε μυτερούς βράχους και με έναν τρομαχτικό ήχο σχίστηκαν σε χιλιάδες κομμάτια και γίνανε ένα με τον αέρα και το αλμυρό νερό. Η Ολυμπία πήρε τις δυο αγαπημένες κούκλες και κάθισε και τις έραψε υπομονετικά με μια βελόνα και μια κλωστή που είχε πάντα μαζί της. Τότε νύχτωσε και την Ολυμπία την πήρε ο ύπνος. Κάτι την σκούντηξε. Ξύπνησε. Η Άρτεμης χαμογελαστή την κοιτούσε και η Νικολέτα την σήκωσε από το χώμα.
- Ο δρόμος θα είναι μακρύς... της είπε η Νικολέτα
-Αλλά θα τα καταφέρουμε... της είπε η Άρτεμις
Και έτσι οι δύο ολοζώντανες κούκλες και το κορίτσι αρχίσανε να περπατάνε.
